Dag 1 en 2: Aankomst en rustdag

Zooo daar gaan we dan, naar een hoop aantal drukke weken met voorbereidingen voor Afrika en het huis EINDELIJK off to Uganda.
De vlucht verliep beter dan ik had verwacht, we waren helemaal happy met onze prive tv's met 100de mooi films. Toen we bij de gate aankwamen zagen we dat we met alleen maar Turkse mensen in het vliegtuig gingen, nou bleek het dat ze op bedevaart gingen achja, iedereen gehuld in witte lakens achja.

Toen we uit het vliegtuig stapte roken we de tropische vochtige lucht. Bij binnenkomst stond de desinfect handgel en de vrouwtjes met mondkapjes, een schort en een hoofdnetje al klaar. We moesten onze handen desinfecteren en een gezondheisverklaring invullen, daarnaast werd er gementen of je koorts had. WAAAAT, daar zat ik echt niet op te wachen, ik kreeg gelijk een knoop in mijn maag, maar ach ja en door. Dat was even schrikken maar ook goed dat ze voorzorgsmaatregelen nemen. Enfin, we hebben onze koffers opgehaald en zijn naar buiten gelopen op zoek naar onze chauffeur > die was er dus niet! Stonden we daar alleen maar tussen de Ugandese mensen en dat is toch een apart gevoel omdat je als enige blank bent. De chauffeurs komen ook allemaal naar je toe: do you need a taxi? NO NO NO. We besloten om de organsatie te bellen, Henk regelde gelijk een andere taxi en om 6.00 lagen we in een andere guesthouse dan we eigenlijk naar toe moesten. Ach maakt niet uit.

Na 3 uur geslapen te hebben, een koude douche en een lekker ontbijtje gingen we naar Kampala. OMG zoiets had ik echt niet verwacht! Wat we onderweg zagen is niet over te brengen op jullie maar zeer indrukwekkend: Kindjes met blote voeten spelend op een vuilnisbelt, het verkeer dat echt kris kras door elkaar gaat (ze rijden hier links alles door elkaar), de sloppenwijhken, de mooie huizen op de heuvels (voor rijke mensen), vrouwen die hun was doen in het victoria meer, kindjes met babytjes op hun rug, de geur van rook en stof en vooraal dat iedereen donker gekleurd is maakt het ook indrukwekkend. Maar ik dacht wel YES DIT IS HET, dit is wat ik altijd met eigen ogen heb willen zien.

In de middag komen we tot rust komen in het guesthouse van kampala. Lekker relaxen en Michael (ook iemand van de organisatie) heeft ons met alles geholpen. We hebben met hem gekletst over de cultuur en hij zei ook telkens: Everything is soooo different. De bedoeling was om lekker te bakken in de zon maar een stortbui volgde (regenseizoen weeh). Smiddags kregen we een Ugandese lunch: Chipati met daarin een ei en advocado. De bedoeling was om gewoon deze dag niets te doen en bij te komen van de reis, tot dat Michael vroeg of we mee gingen naar een markt wij dachten tja waarom niet. MAAR WOW daar kwam het hoor de cultuurshock (zei de boerentrien > lees wij zijn niks gewend haha).

We wisten niet wat we zagen en ik kan het ook helemaal niet overbrengen: Op nog geen 100 meter van het guesthouse liepen we door kleine straatjes met krotjes gemaakt van golfplaten en een vreemde lucht van verbrand afval. Het was er erg arm, we liepen door een rode hobbelige moddeweg met krotjes, graatmagere koeien in de tuin, kindjes met afgedankte kleding op blote voeten, rond hangend op straat, bedelend. Sommige kindjes liepen ons achterna en wilde dat we een foto maken. Dat hebben we dus ook gedaan > zie de foto's. Na een stukje lopen, stopte er een taxibusje voor ons, iedereen werd erin gepropt ze blijven proppen totdat de mensen eruit puilen haha.

We kwamen op de markt aan maar we mochten helaas geen foto's maken, mensen willen dat niet. Nou wat we daar zagen: kippen die geslacht werden voor onze neus, vissen die ontleed worden, iedereen probeerd met zijn eigen creativiteit iets te verkopen dat kan uitlopen van kettingen maken tot iets van afval om toveren, geiten die los lopen, een grote vuilnisbelt waar kinderen opspelen, rookhuisjes waar de Afrikaanse vrouwen de vis op roken, hele grote vogels die bijna op Vivian haar hoofd belande en ondertussen hoor je: mzungu mzungu (witte/blanke). Ook werden we meegenomen op een vissersbootje om een tochtje te maken over het Victoria Meer. Helaas was het een beetje mistig omdat het geregend had maar wat was het mooi. Ook heel speciaal om te zien hoe de mensen in kleine bootjes aan het vissen zijn. Heel primitief maar zo apart om te zien hoe iedereen probeerd om aan geld te komen. Michael kocht 5 levende spartelende vissen aan een haak (Vivian en ik vonden dat natuurlijk zielig (nu niet meer hoor je weet gewoon dat ze aan hun eten moeten komen). S' avonds lagen Vivian en ik lachend in bed van de zenuwen. Zo ontzettend veel indrukken, je wordt er ook echt moe en melig van. We waren best wel bang geweest. Snachts ben ik ook nog bang geweest, we slapen in een compound (groot hek met prikkeldraad), dus het schrikt eigenlijk al af. Rond 1.00 begonnen alle honden in de wijk heeeel hard te janken, ik dacht wat is dit er wordt ingebroken, alle geluiden vond ik eng. Ach we hebben het overleefd en achteraf denk ik, waarom heb ik me zo druk gemaakt. Gelukkig bieden de oordoppen van Vivian een uitkomst :)

Dag 3: Citytour Kampala

Vandaag kregen we de citytour van Michael door Kampala. Wederom SHOCKING.
Achteraf hebben we het nog in eens goed meegekregen, je loopt echt met verstand op 0 door kampala heen. Ook daar mocht ik geen foto's maken, helaas. We kwamen op een hele grote taxiplaats aan waar echt de (200) taxi's van nog geen 5 cm van elkaar afstaan en wij moesten daar doorheen. De mensen kijken je aan, ze pakken je vast en roepen mzungu. De 100den mensen die door elkaar heen lopen, de lucht van verbrand plastic, varkens, rotte vis. De straatkinderen die tegen een boom aan liggen met flesjes gevuld met kerosine in hun mond, de kleine dunne kindjes die aan het bedelen zijn op de weg, de drukte, de chaos de GRRRRR de alles. Maar het was ook leuk hoor, we zijn naar een Moskee geweest, erg leuk om te zien, wat waren we toch mooi he VIV met onze hoofdoekskes. Haha.
De kinderen mogen trouwens niet bedelen, als de politie het ziet worden ze opgepakt en gaan de gevangenis in. Ook zijn we over een echte groentenmarkt gegaan, waar de Afrikaanse vrouwen in mooie kleurrijke kleding de bonen aan het pellen zijn, de rijst aan het zeven zijn en van alles aan ons (mzungu's lees rijke witte) proberen te verkopen. Wij zouden het andersom in Nederland is moeten roepen daar zijn ze bij ons minder blij mee. Smiddags zijn weergens gaan lunchen waar we typisch afrikaans eten kregen.

Nog een paar losse weetjes: In iedere supermarkt staat een bewaker met een pistool, ze bewaken hier de boel na aanleiding van het incident in Nairobi. Dus dat was in het begin erg beangstigend. Op de straten is ook veel politie te bekennen, ze hoeven er trouwens geen opleiding voor tevolgen. OH JA en wat ook typisch is dat het werk tempo hier eeerg laag ligt, de mensen liggen echt op de gekste plekken te slapen.
Savonds hebben we weer afrikaans gegeten: matoke met warme pindakaas, ik kon niet echt zeggen dat ik het lekker vindt maar ach ja je moet wat en ik vind het erg interessant om gewoon met hun gewoontes mee te doen. Savonds waren Vivivan en ik weer helemaal onder de indruk en ik heb wel eens gedacht: Wat doe ik hier???

Dag 3: Op weg naar Jinja en Babieshome

Vivian en ik stonden vanochtend op met de vraag: Ooke wat gaat de dag ons vandaag brengen en hoe liggen we vanavond in onze bedden: Gestressed of opgelucht haha.
Nou het is een combinatie van beide geworden. Vanochtend om souer time (11.00) werden we opgehaald door een chauffeur van Travel4change en we hebben onderweg weer erg veel gezien. De sloppenwijken op een grote heuvel (daar wonen mensen uit Sudan ze zijn gevlucht voor de oorlog), de mensen in blauwe gewaden die langs de weg eten willen verkopen, de kindjes enz enz. We hebben ook mooie theeplantages, bananenbomen, en een stukje regenwoud gezien. Na 2,5 uur rijden kwamen we aan bij ons huis in Jinja waar we de komende 4 weken verblijven (groot huis, met een hek, prive bewaker, een straaltje koud water en de salamanders die gezellig een kijkje komen nemen.

We werden gelijk meegenomen door Joan naar de mainstreet. We zijn naar een supermarkt geweest en hebben gelunched. Daar zaten de andere vrijwilligers. Oke het moest er toch van komen > met de BODA BODA naar Babieshome, dat zijn soort puchjes wat ze hier gebruiken als vervoermiddel. Vivian en ik gingen met zijn 2tjes op de boda boda en het viel ons reuze mee maar ik ga proberen dit zoveel mogelijk te vermijden.

Eindelijk bij BABIES HOME: eerste indrukken: de aunties (verzorgers) liggen op de grond, de babies lopen in het rond zonder een luier met vieze kleding, ze plassen en poepen waar ze maar willen, 1 kindje had wel 10 vliegen op haar gezich en het huis stonk heel erg naar urine. Ik had dit wel een beetje verwacht, smiddags hebben we met de babies en kindjes gespeeld en geknuffeld. Het zijn echt schatjes maar ik moet nog even kijken hoe ik hier mezelf kan blijven vermaken, ik kan niet op een kleedje blijven zitten. Dus misschien wat activiteiten uitvoeren of met een plan komen. Ook al heeft dat hier schijnbaar weinig zin om dat de Afrikaanse mentaliteit gewoon anders is, je moet je aanpassen.
Het zijn wel schrijnende verhalen van de kindjes maar dat komt nog wel een keer. Ze krijgen trouwens elke dag bijna hetzelfde te eten: fijn gemalen rijst met bonen of een soort van aardappel met bonen, dat prakken ze allemaal met hun handen tot een prutje en dat krijgen ze dan.

Savonds zijn we met een boda boda terug gegaan maar Vivian en ik willen niet meer in het donker over straat gaan dat raden ze ons ook af. Daarom hebben we onze werktijden verzet naar 9.00 tot 16.00. Eenmaal aangekomen waren er 2 andere Nederlandse vrijwilligers, en ook zei vinden het allemaal nog spannend.

Nouuuu, dit was mijn eerste verhaal! Wel erg lang maar deze dagen waren ook wel erg indrukwekkend. Ik liep net over straat en voel me steeds meer op mijn gemak maar het blijft echt een heleeee andere wereld!!

Wat moeten we toch ontzettend blij zijn in Nederland! Maar ook veel mensen hebben het op hun manier het hier goed! Ze zijn blijer met kleine dingen.

Xxxxxxx Carlijn