Dag 6:

Vanochtend gingen we lopend naar babieshome dat is ongeveer 40 minuten lopen (werken we gelijk aan onze conditie). Eenmaal aangekomen zijn we gelijk begonnen met het verzorgen van de baby’s. Één babytje kwam terug van het ziekenhuis, hij had een bloedtransfusie gekregen. Hij is nu 4 maanden oud maar hij is niet helemaal gezond. Zijn moeder heeft hem na zijn geboorte proberen te laten verdrinken. Hij heeft te veel viezigheid binnen gekregen (we hebben gisteren te horen gekregen dat hij wordt geadopteerd door een Amerikaans stel). Wat is het een schatje!
Één kindje heeft HIV en één kindje heeft tuberculose. HIV komt hier nog steeds erg veel voor. Waar ik wel verbaasd over ben is dat de medicatie gratis is. Als de medicatie op is moet je ervoor betalen. De rijken hebben geluk en de armen zijn de sjaak om het zo maar te zeggen.

Vandaag zijn met de kinderen tussen de 1 en 3 jaar gaan zwemmen, dat was erg leuk! Geweldig om al die blije gezichtjes te zien. Wat ook apart is om te zien is dat de kinderen buiten de poorten van babieshome, mooie kleding aankrijgen zodra ze weer terug zijn krijgen ze oude afgedankte kleding aan. Wat opvalt is dat de kinderen heel goed luisteren en niet veel huilen. Daarnaast valt het op dat ze ander gedrag vertonen dan andere kindjes zouden doen. De kinderen vliegen gelijk om je nek, terwijl de meeste kindjes op deze leeftijd eenkennig of verlegen en aftastend zouden zijn. Er is hier ook vaak sprake van hechting problematiek. Ik haak weer af…. Weer terug naar het zwemmen. Bij terugkomst waren zowel de kinderen als wij afgebrand. Ik moet zeggen ik hou van de zon maar het hakt er wel in. Je doet toch alles op een lager pitje. Smiddags hebben we de kinderen eten gegeven. Ze krijgen zoals altijd maismeel met bruine bonen. Toen de kids eenmaal op bed lagen hebben Viv en ik onze boterhammen met pindakaas in het zonnetje opgegeten. De aunties zeiden dat we in de schaduw moesten gaan zitten. Waarop Viv en ik reageerder met: Nooo nooo we love the sun! De aunties schoten in de lach en wij hadden zoiets van huuuh, ok het zal wel.
Achteraf begrepen we waarom de aunties zo moesten lachen. Viv en ik waren rond 15.00 de pre school aan het poesten en aan het opruimen, we konden niet meer verder gaan omdat we beide last kregen van een zonnesteek. Zelfs een boek oppakken was voor mij al teveel. Ik werd flauw en wilde naar huis. Ach… hebben we weer van geleerd zullen we maar zeggen. Mozes onze boda boda drive bracht ons naar huis.

Dag 7: Ziekenhuis met Doreen

Ik moest gisteren een verslag uittypen voor 1 van de aunties. Daarin stond dat Doreen niet kan lopen en dat er geen geld is om de hulpmiddelen aan te schaffen. Ik dacht daar kunnen we iets mee! In overleg met Viv en de fysiotherapeut hebben we besloten om daar een deel van het sponsorgeld in te steken. Doreen is 4 jaar en haar achillespees en haar spier in haar knieholte zijn tekort. Ook zijn haar benen naar buiten gedraaid. Daardoor kan ze niet lopen en is ze beperkt in haar functioneren. Vandaag gingen we met Doreen, de fysiotherapeut en de nurse naar het ‘ziekenhuis’ (eerder een buurthuis). Het ziekenhuis bestaat uit een soort van park met allemaal kleine vervallen huisjes erop. Elk huis heeft zijn specialiteit. We herkende de afdeling orthopedie doordat er een vervallen bordje aan het gebouw hing. We moesten even een uurtje wachten want er werd een babytje geholpen, het gips werd met een brute knijptang verwijderd (je hoeft hier trouwens ook geen afspraak te maken, ze lopen gewoon naar binnen en kijken wel hoelang ze moeten wachten). De afdeling orthopedie bestaat uit een hok met stenen, er staat 1 houten tafel met daarachter een man die niks zegt en een stapel met losse papieren. Daarnaast een behandelkamer waar iedereen die zin heeft om een praatje te maken naar binnen loopt. Ook staat er materiaal wat wij in nog geen 100 jaar kunnen of mogen gebruiken. Maarja ze moeten het doen met de materialen die ze hebben. Tijdens het wachten hebben we nog met de nurse gekletst, ze heeft ons de verschillende afdelingen laten zien en we hebben het nog over HIV gehad. Het is hier gewoon een taboe, veel mensen sterven omdat ze er niet vooruit durven te komen. Ik als nieuwschierige aap moest natuurlijk weer alles maar dan ook echt ALLES weten haha. Soms denk ik oeps, misschien ga ik wel te ver maar ach ja dat merk ik vanzelf.

Eindelijk… Doreen werd geholpen haar benen werden in het gips gezet maar je wil niet weten HOE. Iedereen hielp mee, de nurse en fysio van babieshome hielden haar benen vast (In nl heb je daar hele functies voor), de één na de andere persoon kwam binnen gelopen met allerlei kwaaltjes, of gewoon mensen die het leuk vonden om een praatje te maken. De verpleegkundige liep ineens naar buiten en kwam terug met een takje. Ze begon het takje in te gipsen en bevstigde het tussen Doreen haar benen (zie foto). Ineens liep iedereen weg en daar lag Doreen dan. Uuuh wat is de bedoeling? Viv en ik bleven bij Doreen zitten om haar gerust te stellen, na een kwartiertje vroeg ik me af waar ze bleven. Toen ik vroeg wat de bedoeling was zeiden ze: Ooh she is ready, you can take her outside! Uuh had dat even gezegd. Daar gingen we dan met zn alle weer op de boda boda naar huis.

In de middag hebben we Emanuel getrakteerd op een ijsje. Emanuel is een jongen van 6 jaar en is verstandelijk beperkt. We hebben hem meegenomen naar het Nijl resort en we hebben gelijk Mozes getrakteerd op een ijsje. Ik heb nog noooit een kind zo zien genieten! Zijn gezichtsuitdrukking zei genoeg. Toen het ijsje op was tilde hij de coupe omhoog om te kijken of er dan echt niets meer in zat.
Mozes vertelde dat hij van de village komt, het is daar erg warm, ze slapen daar in hutjes en hebben geen stroom, water enz. Ook vertelde hij dat daar elke man wel een paar vrouwen heeft. Hij kent een man die wel meer dan 100 kinderen heeft. WAAAT, oke dat is heel wat anders. Hij staat er dan ook van te kijken dat wij maar 1 vriend hebben. Hij dacht dat hij nog kans kon maken denk ik haha.

Smiddags hebben we met de aunties gekletst, ze vroeg wat ik per uur verdiende. Daarna vroeg ik wat verdienen jullie dan. Ze begon heel hard te lachen en ze durfde het eigenlijk niet te zeggen. Ze zei dat wat jij verdiend dat zei het in 1 week verdiende (en nou jongens zo’n dik salaris heb ik nou ook weer niet).

Smiddags zijn we naar central market gegaan, dat is echt zo’n mega markt met alleen maar fruit en groentes. Apart beeld maar het heeft wel iets! Viv en ik besloten weer 4 ananassen in te slaan, hmm lekker vers. Die zijn dan ook in 4 dagen op. Met een paar volle tassen gingen we ervandoor en dat voor nog geen 4 euro. Je moet eigenlijk afdingen op zo’n markt, nou ik kan dat dus echt niet. Ik heb daar geen geduld voor en dan denk ik ach gunt die jongens toch ok nun fanta (he mama) hahaha.

Savonds viel de stroom weer lekker uit dus daar zaten we dan met 1 kaars, dus maar weer op tijd naar bed.

Weekend:

Jezus het wordt een lang verhaal haha, ik probeer het kort te houden.
Michael kwam naar jinja, we regelde een auto en we zijn met alle vrijwilligers naar Bujagali gegaan. Daar hebben we een boottocht gedaan over de nijl. Heel mooi! We hebben zelfs apen gezien en heel veel vogels, leuk om te zien maar na een paar rare vogels vind ik het ook wel weer oke haha.
We kwamen langs een grot, de tourguides zeiden dat we daar naar binnen mochten gaan. Ik dacht gelijk aan Dokter Broekman, ga absoluut NIET in die grotten want daar zitten de vleermuizen. Haha het stemmetje van dr broekman kwam naar boven. Dus ik zei noooo nooo i don’t go. Gelukkig was iedereen het daarmee eens.

Zondag:
Vandaag zijn we naar het nij resort gegaan. Dat is een luxe resort met een groot zwembad, een mooi uitzicht over de nijl en goed eten. Oooooh wat was dit relaxed! Lekker normaal eten en lekker genieten van de zon! Echt genieten, maar ook weer zo dubbel. Dus in het begin voel ik me er niet happy bij maar het was toch heerlijk.

Oke, ik denk dat het voor nu even genoeg is anders wordt het misschien wel heeel boring.

Ik ben nu echt aan het genieten en ik ben gewend aan het leven hier!

Bedankt voor alle leuke reacties!

Xxx mzungu Carlijn