De tijd vliegt!

Daaar ben ik weer!

Wat gaan de dagen toch snel! Ik heb het nog reuze naar mijn zin in Uganda! Er zijn weer nieuwe gezellige vrijwilligers bijgekomen!

7/10 Er was geen water bij babieshome dat betekend dat de kinderen niet gewassen kunnen worden. Pff wat stonk het. Als ik sochtends aankom liggen de kinderen in natte broeken. Het stinkt naar oude urine. We geven de kindjes dan gelijk nieuwe kleding aan. Savonds kregen we te horen dat ee een ma in Kampala overleden is aan het Marburg virus. We wisten er nog maar weinig van maar goed klonk het niet. Ik maakte me best wel zorgen. (nu is het gelukkig helemaal weg uit Uganda).

8/10 Vandaag zouden we naar the village gaan (hetzelfde idee ala groeten uit de rimboe). Ze leven daar in rieten hutjes en ze leven erg primitef. Helaas ging het niet door, de ambassade had het ons afgeraden om te gaan. Dat vons ik erg jammer. We zijn naar babieshome gegaan, viv en ik kochten babieolie om de gehandicapte kindjes te masseren. Ze vonden het heerlijk en vooral Anna ontspande zich! Tijdens het masseren zing ik liedjes voor haar: Anna banana lalalala dat vindt ze erg leuk!

9/10 Vandaag hebben we de gehandicapte kinderen getrakteerd op frisdrank. Ze vonden het erg lekker! Verder heb ik nog met de kinderen gezongen, boekje voorgelezen, kinderen eten gegeven, verschoond enz. 10/9 Vandaag gingen Viv en Merel op safari, weeh nu mowst ik ze een aantal dagen missen! Ik ben met Karlijn naar het nijlresort gegaan, wat een schitterende dag was het en wat hebben we gelachen. Naast ons lagen dronken Amerikanen en zeiden na hun eerste drankje al: Fuck yeah we are so drunk right now. Het blijft soms vreemd om bij zo'n moi zwembad te liggen omdat het contrast zo groot is! Toch kan ik er wel van genieten, je kan er toch niks aan veranderen. Op de terugrit zaten we weer bij Mozes op de boda, hij vertelde over zijn 2 vrouwen en 12 kinderen. Hij zei: Ik wil nog 1 mzungu (blanke) en daar 2 kinderen van. Toen zei ik in mijn gebrekkig Engels: And then the production will stop? Karlijn zat achter mij en moest hard lachen haha. Tja ik ben nou soms iets te nieuwsgierig en te direct. Savonds deden we een drankje bij the flavours! We hebben lekker gekletst en wat hebben we veel overeenkomsten, bijna eng gewoon haha. It's in the name ;)

11/10 Vandaag nog een dagje relaxen. Ik was helemaal verbrand, ik leek wel op een slang al mijn huid liet los haha. Die mensen kijken je dan ook heel raar aan: Your skin is falling of! En dan met zo'n gezicht alsof ze weet ik veel wat zien haha. Op de boda kwamen we een optocht met mensen tegen. Gekke pakjes en rare geluiden maakte ze. Ik vroeg aan Mozes wat dat was: Yeaah they are surcemsiced (besnijdenis). Ik dacht oh ja dat gebeurd hier. En ook daar moest ik natuurlijk in de puntjes alles over weten en Karlijn maar lachen achterop de boda. Savonds gingen we naar een jamsessie en naar een club ? the office. Leuk om een x te zien maar ik heb niet de behoefte om terug te gaan. Toen ik binnen kwam werd ik door de bewaker gefouileerd. Iedereen mocht zomaar doorlopen maar tegen mij zei ze: 5000. Ik zei wat? 5000! Ik zei for what? For the transport, ik dacht ja dit is weer zon corrupt gedoe, Ik ben gewoon doorgelopen. Bij de andere vroeg ze het niet. Daarna werd ons verteld dat we onze spullen goed bij ons moesten dragen. Nou ik voelde me in de club behoorlijk blank en ik had het rond 1.30 wel gezien maar leuk om mee te maken!

12 en 13/10 Mijn laatste week al in babieshome! Wat gaat het ontzettend snel! Vandaag kwam er een groep mensen langs om te komen kijken. Ze hadden allemaal een dikke camera om hun nek. Het blijft apart dat er toeridten langs komen maar ik snap het ergens ook wel. Smiddags zijn we met de baas Sharon naar de nieuwe babieshome gaan kijken. Het was een groot stuk land. Wat hebben we gelachen! Ik zal het kort houden, we hebben geprobeerd om de matoke bananen uit de boom te halen (trekken, duwen,klimmen, voetje). Uiteindelijk hadden we twee grote trossen de kinderen krijgen dus morgen matoke voor lunch!

14/10 Vandaag mochten we bij een auntie op kraamvisite. Ze is eindelijk bevallen van een meisje. Haar huisje bestaat uit een klein sten hokje waar net een bed in past en een klein bankje. We hebben een jurkje gekocht op de markt. We vroegen naar de naam van het meisje. Ze had nog geen naam en dat moesten wij met zijn 4e bedwnken. Ik dacht dat het een grapje was maar ze meende het. De vorletter moest met een J beginnen. We noemde haar Jolien. We zochten de betekenis op van de naam en het betekend: God is genadig! Hoe toevallig! De naam moet hier ook een betekenis hebben. Wat een eer dat wij haar naaam hebben bedacht! Smiddags hebben viv en ik behoorlijk gezweet haha. We hebben heeel veel inkopen gedaan voor babieshome en the village! Wat waren ze weer blij!

15/10 Vandaag gingen we dan toch naar the village! Heel apart om te zien. De weg er naar toe was heel slecht door de regen. De kinderen zitten op houtenbankjes onder de boom. Daar krijgen ze les. We werden voorgesteld door de schoolhoofd. Alle klasjes zongen voor ons. De schoolhoofd zei: areyou happy to see them? Yes sir? What, are you happy to see them? De kimderen nog harder; Yes sir!!!! Toen we wegliepen klapte ze in een ritme en bedankte ons. Ik dacht dat ik de koningin was! Ik voelde me er ongemakkelijk bij! Ik dacht doe maar normaal dan doe je al gek genoeg hw mam haha. ook knielde er een vrouw voor ons heel apart. Smiddags deelde we balonnen uit en maakte we een grote groepsfoto voor travel4change. Wat een mooie ervaring was dat, dat had ik altijd al willen zien! Wist je dat de kinderen in the village soms al op hun 14de zwanger raken?

16/10 Vandaag hebben we de kamers gepoetst met detol wat rook het weer lekker. We hebben nog spulletjes gekocht die de vrouwen in the village maken zo sponseren we hun ook weer. Ook hebben we geld gedoneerd voor de voeding van m.. M. Heeft speciale voeding nodig doordat hij viezigheid heeft binnen gekregen toen hij in een wc lag. Zijn maag is beschadigd. We hebben ervoor gezorgd dat hij een maand vooruit kan met speciale voeding. Tot hij geadopteerd wordt door een Amerikaans stel. De voeding is erg duur en kan anders niet betaald worden.

Vanavond afscheid genomen van Viv, wat heb ik een top tijd gehad met haar. Ik ga haar zeker missen!!! Morgen ga ik Sander ophalen, ik laat hem jinja zien en dan begint onze safari!

Wat een lang verhaal weer! Misschien zijn jullie al lang afheaakt haha en ik heb nog zoooo veel meer te vertellen. X Carlijn

Babieshome en Sipi falls!

Lieve mensen,

Ik probeer mijn verhaal wat in te korten anders wordt het weer een erg lang verhaal.

Op Babieshome is het nog steeds erg leuk! Ik geniet ervan om de kindjes te vertroetelen en te verzorgen. Wel zijn we soms met veel vrijwilligers waardoor ik niet echt mijn ding kan doen. Ik probeer niet alle aandacht aan één kindje te geven want dat is niet goed voor ze. Ook denk ik veel na tijdens het werken met de kinderen. Van de ene kant is het heel fijn om de kinderen te vertroetelen en dat ze met zijn alle op je afgerend komen als je sochtends aankomt lopen. Van de andere kant is het afwijkend gedrag en vraag ik me wel eens af of zoveel vrijwilligers goed voor ze is. Maar dat is iets waar ik me nog wel in wil gaan verdiepen.

Hieronder een lijstje wat we tot nu toe aan hebben geschaft van het ingezamelde geld:

- Zwemmen met de kinderen
- Vaseline potten
- Luiers
- Looprek Doreen en spalken voor Doreen
- Fruit (we hebben bananen en ananas uitgedeeld, wooow dat was smullen!)
- 50 kg suiker (de suiker was op)
- Poedermelk voor de baby’s
- Zeep en cookingoil
- Kleding/schoenen/sokjes/vitamine pillen
- Cakjes voor de kindjes met een verstandelijke en/of lichamelijke beperking

We gaan nog veel meer goede dingen voor ze doen, we houden jullie op de hoogte!
We hebben weer met de peuters/kleuters gezwommen, wat genoten ze ervan zeg! Afswa viel in haar zwemband in slaap, wat lief (zie foto). Laatst had het een ochtend geregend, Viv en ik kwamen aan bij babieshome en er was 1 auntie te bekennen, geen idee waar de andere waren. De kinderen hadden nog geen eten gekregen en het was inmiddels al 10.15. De aunties komen dan later omdat het regent. Ook komt het wel eens voor dat de baby’s pas om 11.00 eten krijgen, daar blijf ik verbaasd over. Ook vind ik het nog steeds erg dat kinderen overal hun behoefte doen omdat ze geen luiers dragen. Vandaag was er geen water, dat betekent dat de kinderen niet gewassen worden en ook geen schone kleding aankrijgen. Dat vind ik nog steeds erg. We vonden in een hok 3 grote bakken waar half natte kleding in lag, ze doen daar gewoon niets aan. We hebben de kleding opgehangen en smiddags opgevouwen zodat we weer schone kleding aankrijgen.

Ik wil in mijn gedachte nog steeds van alles anders doen zodat de kindjes het nog beter hebben maar ik heb mezelf eroverheen gezet. De Afrikaanse cultuur is zo anders en dat accepteer en respecteer ik.

Weeeeeekend!

Zaterdag 4-10
We hebben nu 2 dagen geen water, dan kom je er pas echt achter waarvoor je allemaal water voor gebruikt. De wc is nu echt ranzig, we kunnen ons niet douche, niet koken maarja dat is Afrika zullen we dan maar denken. Onze viv was er vanochtend natuurlijk weer vroeg bij, om 7.30 staat de havermoutpap en koffie al klaar. We vertrokken om 10.00 met Ahmed naar Sipifalls, onderweg hebben we weer een hoop gezien dus het was stil in de auto. In Mbale gingen we lunchen ik had een pizza besteld. Ik kon het eigenlijk wel weten na 1 uur had ik eindelijk mijn pizza, we moesten weer lang wachten waarschijnlijk moesten ze de kip nog slachen en moesten de uien nog uit de grond getrokken worden. Maar geen haast hoor, gewoon relaxxxxx. Na een uur rijden kwamen we aan in de bergen van MountElgon bij Sipi. We wisten niet wat we ervan moesten verwachten maar WOW wat een uitzicht en wat een mooi resort. Dat heeft travel4change weer goed geregeld! We hebben genoten van het prachtige uitzicht, het geluid van de watervallen en van het zonnetje. Na een korte zit zijn we een berg opgewandeld om naar de zonsondergang te kijken. Na een paar foto’s gemaakt te hebben begint het hard te regenen > Doei zonsondergang! Het uitzicht was in ieder geval mooi. Savonds hebben we heerlijk Afrikaans gegeten en de avond afgesloten met Nile club bier en Niels verslaan met een potje Ezelen :P he Niels

Zondag 5-10
Vannacht heeft het erg hard geonweerd, het lekte in onze hut. Helaas niet veel geslapen maar om 7.30 ging de wekker weer! Vandaag gaan we Hiken in Sipifalls. Het was stralend weer, we kregen African coffee met scrambledeggshmm. Daarna begon de hike tocht, 4 uur lang door kleine modderige paadjes door de bergen, wat was het gaaf! De bananenbomen, de theeplantages, de lokale bevolking in klei hutjes, de watervallen! Job was onze tourguide aardig ventje hoor maar hij vroeg om de 100 meter: Guy show are you, do youlike the walk…. Jaaaaaa en door. Vivian had iemand aan haar hangen die haar hielp om van de steile glade paadjes af te gaan. Na een aantal uren wandelen vroeg hij: Do you have money for me tobuysomebooks. Viv dacht wat is dit, vraag dat dan na de tour. Hij kreeg niets en weg wassie. Als hij nou had gewacht dan had hij echt wel wat gekregen. Tijdens de lunch kwam er een paradijsvogel op me af, hij heeft mijn thee omgegooid en mijn bananencake gepikt weeh. Na een stevige en zeer indrukwekkende wandeling hebben we eindelijk na 2 weken met warm water gedouched, heerlijk! Goed weekend gehad!

Morgen gaan we een dagje naar de village. Het is 2 uur van jinja vandaan. De mensen leven daar erg primitief. Ze wonen in klei hutjes, hebben geen stroom enz. We nemen waterballonnen, kleurboeken en kleutjes mee.

Oh wat gaat de tijd snel, nog even en dan komt Sander al, ook daar heb ik erg veel zin in!

Babieshome, ziekenhuisbezoek en weeeeeekend!!

Dag 6:

Vanochtend gingen we lopend naar babieshome dat is ongeveer 40 minuten lopen (werken we gelijk aan onze conditie). Eenmaal aangekomen zijn we gelijk begonnen met het verzorgen van de baby’s. Één babytje kwam terug van het ziekenhuis, hij had een bloedtransfusie gekregen. Hij is nu 4 maanden oud maar hij is niet helemaal gezond. Zijn moeder heeft hem na zijn geboorte proberen te laten verdrinken. Hij heeft te veel viezigheid binnen gekregen (we hebben gisteren te horen gekregen dat hij wordt geadopteerd door een Amerikaans stel). Wat is het een schatje!
Één kindje heeft HIV en één kindje heeft tuberculose. HIV komt hier nog steeds erg veel voor. Waar ik wel verbaasd over ben is dat de medicatie gratis is. Als de medicatie op is moet je ervoor betalen. De rijken hebben geluk en de armen zijn de sjaak om het zo maar te zeggen.

Vandaag zijn met de kinderen tussen de 1 en 3 jaar gaan zwemmen, dat was erg leuk! Geweldig om al die blije gezichtjes te zien. Wat ook apart is om te zien is dat de kinderen buiten de poorten van babieshome, mooie kleding aankrijgen zodra ze weer terug zijn krijgen ze oude afgedankte kleding aan. Wat opvalt is dat de kinderen heel goed luisteren en niet veel huilen. Daarnaast valt het op dat ze ander gedrag vertonen dan andere kindjes zouden doen. De kinderen vliegen gelijk om je nek, terwijl de meeste kindjes op deze leeftijd eenkennig of verlegen en aftastend zouden zijn. Er is hier ook vaak sprake van hechting problematiek. Ik haak weer af…. Weer terug naar het zwemmen. Bij terugkomst waren zowel de kinderen als wij afgebrand. Ik moet zeggen ik hou van de zon maar het hakt er wel in. Je doet toch alles op een lager pitje. Smiddags hebben we de kinderen eten gegeven. Ze krijgen zoals altijd maismeel met bruine bonen. Toen de kids eenmaal op bed lagen hebben Viv en ik onze boterhammen met pindakaas in het zonnetje opgegeten. De aunties zeiden dat we in de schaduw moesten gaan zitten. Waarop Viv en ik reageerder met: Nooo nooo we love the sun! De aunties schoten in de lach en wij hadden zoiets van huuuh, ok het zal wel.
Achteraf begrepen we waarom de aunties zo moesten lachen. Viv en ik waren rond 15.00 de pre school aan het poesten en aan het opruimen, we konden niet meer verder gaan omdat we beide last kregen van een zonnesteek. Zelfs een boek oppakken was voor mij al teveel. Ik werd flauw en wilde naar huis. Ach… hebben we weer van geleerd zullen we maar zeggen. Mozes onze boda boda drive bracht ons naar huis.

Dag 7: Ziekenhuis met Doreen

Ik moest gisteren een verslag uittypen voor 1 van de aunties. Daarin stond dat Doreen niet kan lopen en dat er geen geld is om de hulpmiddelen aan te schaffen. Ik dacht daar kunnen we iets mee! In overleg met Viv en de fysiotherapeut hebben we besloten om daar een deel van het sponsorgeld in te steken. Doreen is 4 jaar en haar achillespees en haar spier in haar knieholte zijn tekort. Ook zijn haar benen naar buiten gedraaid. Daardoor kan ze niet lopen en is ze beperkt in haar functioneren. Vandaag gingen we met Doreen, de fysiotherapeut en de nurse naar het ‘ziekenhuis’ (eerder een buurthuis). Het ziekenhuis bestaat uit een soort van park met allemaal kleine vervallen huisjes erop. Elk huis heeft zijn specialiteit. We herkende de afdeling orthopedie doordat er een vervallen bordje aan het gebouw hing. We moesten even een uurtje wachten want er werd een babytje geholpen, het gips werd met een brute knijptang verwijderd (je hoeft hier trouwens ook geen afspraak te maken, ze lopen gewoon naar binnen en kijken wel hoelang ze moeten wachten). De afdeling orthopedie bestaat uit een hok met stenen, er staat 1 houten tafel met daarachter een man die niks zegt en een stapel met losse papieren. Daarnaast een behandelkamer waar iedereen die zin heeft om een praatje te maken naar binnen loopt. Ook staat er materiaal wat wij in nog geen 100 jaar kunnen of mogen gebruiken. Maarja ze moeten het doen met de materialen die ze hebben. Tijdens het wachten hebben we nog met de nurse gekletst, ze heeft ons de verschillende afdelingen laten zien en we hebben het nog over HIV gehad. Het is hier gewoon een taboe, veel mensen sterven omdat ze er niet vooruit durven te komen. Ik als nieuwschierige aap moest natuurlijk weer alles maar dan ook echt ALLES weten haha. Soms denk ik oeps, misschien ga ik wel te ver maar ach ja dat merk ik vanzelf.

Eindelijk… Doreen werd geholpen haar benen werden in het gips gezet maar je wil niet weten HOE. Iedereen hielp mee, de nurse en fysio van babieshome hielden haar benen vast (In nl heb je daar hele functies voor), de één na de andere persoon kwam binnen gelopen met allerlei kwaaltjes, of gewoon mensen die het leuk vonden om een praatje te maken. De verpleegkundige liep ineens naar buiten en kwam terug met een takje. Ze begon het takje in te gipsen en bevstigde het tussen Doreen haar benen (zie foto). Ineens liep iedereen weg en daar lag Doreen dan. Uuuh wat is de bedoeling? Viv en ik bleven bij Doreen zitten om haar gerust te stellen, na een kwartiertje vroeg ik me af waar ze bleven. Toen ik vroeg wat de bedoeling was zeiden ze: Ooh she is ready, you can take her outside! Uuh had dat even gezegd. Daar gingen we dan met zn alle weer op de boda boda naar huis.

In de middag hebben we Emanuel getrakteerd op een ijsje. Emanuel is een jongen van 6 jaar en is verstandelijk beperkt. We hebben hem meegenomen naar het Nijl resort en we hebben gelijk Mozes getrakteerd op een ijsje. Ik heb nog noooit een kind zo zien genieten! Zijn gezichtsuitdrukking zei genoeg. Toen het ijsje op was tilde hij de coupe omhoog om te kijken of er dan echt niets meer in zat.
Mozes vertelde dat hij van de village komt, het is daar erg warm, ze slapen daar in hutjes en hebben geen stroom, water enz. Ook vertelde hij dat daar elke man wel een paar vrouwen heeft. Hij kent een man die wel meer dan 100 kinderen heeft. WAAAT, oke dat is heel wat anders. Hij staat er dan ook van te kijken dat wij maar 1 vriend hebben. Hij dacht dat hij nog kans kon maken denk ik haha.

Smiddags hebben we met de aunties gekletst, ze vroeg wat ik per uur verdiende. Daarna vroeg ik wat verdienen jullie dan. Ze begon heel hard te lachen en ze durfde het eigenlijk niet te zeggen. Ze zei dat wat jij verdiend dat zei het in 1 week verdiende (en nou jongens zo’n dik salaris heb ik nou ook weer niet).

Smiddags zijn we naar central market gegaan, dat is echt zo’n mega markt met alleen maar fruit en groentes. Apart beeld maar het heeft wel iets! Viv en ik besloten weer 4 ananassen in te slaan, hmm lekker vers. Die zijn dan ook in 4 dagen op. Met een paar volle tassen gingen we ervandoor en dat voor nog geen 4 euro. Je moet eigenlijk afdingen op zo’n markt, nou ik kan dat dus echt niet. Ik heb daar geen geduld voor en dan denk ik ach gunt die jongens toch ok nun fanta (he mama) hahaha.

Savonds viel de stroom weer lekker uit dus daar zaten we dan met 1 kaars, dus maar weer op tijd naar bed.

Weekend:

Jezus het wordt een lang verhaal haha, ik probeer het kort te houden.
Michael kwam naar jinja, we regelde een auto en we zijn met alle vrijwilligers naar Bujagali gegaan. Daar hebben we een boottocht gedaan over de nijl. Heel mooi! We hebben zelfs apen gezien en heel veel vogels, leuk om te zien maar na een paar rare vogels vind ik het ook wel weer oke haha.
We kwamen langs een grot, de tourguides zeiden dat we daar naar binnen mochten gaan. Ik dacht gelijk aan Dokter Broekman, ga absoluut NIET in die grotten want daar zitten de vleermuizen. Haha het stemmetje van dr broekman kwam naar boven. Dus ik zei noooo nooo i don’t go. Gelukkig was iedereen het daarmee eens.

Zondag:
Vandaag zijn we naar het nij resort gegaan. Dat is een luxe resort met een groot zwembad, een mooi uitzicht over de nijl en goed eten. Oooooh wat was dit relaxed! Lekker normaal eten en lekker genieten van de zon! Echt genieten, maar ook weer zo dubbel. Dus in het begin voel ik me er niet happy bij maar het was toch heerlijk.

Oke, ik denk dat het voor nu even genoeg is anders wordt het misschien wel heeel boring.

Ik ben nu echt aan het genieten en ik ben gewend aan het leven hier!

Bedankt voor alle leuke reacties!

Xxx mzungu Carlijn

Daaar zijn we dan > lees cultuurshock!

Dag 1 en 2: Aankomst en rustdag

Zooo daar gaan we dan, naar een hoop aantal drukke weken met voorbereidingen voor Afrika en het huis EINDELIJK off to Uganda.
De vlucht verliep beter dan ik had verwacht, we waren helemaal happy met onze prive tv's met 100de mooi films. Toen we bij de gate aankwamen zagen we dat we met alleen maar Turkse mensen in het vliegtuig gingen, nou bleek het dat ze op bedevaart gingen achja, iedereen gehuld in witte lakens achja.

Toen we uit het vliegtuig stapte roken we de tropische vochtige lucht. Bij binnenkomst stond de desinfect handgel en de vrouwtjes met mondkapjes, een schort en een hoofdnetje al klaar. We moesten onze handen desinfecteren en een gezondheisverklaring invullen, daarnaast werd er gementen of je koorts had. WAAAAT, daar zat ik echt niet op te wachen, ik kreeg gelijk een knoop in mijn maag, maar ach ja en door. Dat was even schrikken maar ook goed dat ze voorzorgsmaatregelen nemen. Enfin, we hebben onze koffers opgehaald en zijn naar buiten gelopen op zoek naar onze chauffeur > die was er dus niet! Stonden we daar alleen maar tussen de Ugandese mensen en dat is toch een apart gevoel omdat je als enige blank bent. De chauffeurs komen ook allemaal naar je toe: do you need a taxi? NO NO NO. We besloten om de organsatie te bellen, Henk regelde gelijk een andere taxi en om 6.00 lagen we in een andere guesthouse dan we eigenlijk naar toe moesten. Ach maakt niet uit.

Na 3 uur geslapen te hebben, een koude douche en een lekker ontbijtje gingen we naar Kampala. OMG zoiets had ik echt niet verwacht! Wat we onderweg zagen is niet over te brengen op jullie maar zeer indrukwekkend: Kindjes met blote voeten spelend op een vuilnisbelt, het verkeer dat echt kris kras door elkaar gaat (ze rijden hier links alles door elkaar), de sloppenwijhken, de mooie huizen op de heuvels (voor rijke mensen), vrouwen die hun was doen in het victoria meer, kindjes met babytjes op hun rug, de geur van rook en stof en vooraal dat iedereen donker gekleurd is maakt het ook indrukwekkend. Maar ik dacht wel YES DIT IS HET, dit is wat ik altijd met eigen ogen heb willen zien.

In de middag komen we tot rust komen in het guesthouse van kampala. Lekker relaxen en Michael (ook iemand van de organisatie) heeft ons met alles geholpen. We hebben met hem gekletst over de cultuur en hij zei ook telkens: Everything is soooo different. De bedoeling was om lekker te bakken in de zon maar een stortbui volgde (regenseizoen weeh). Smiddags kregen we een Ugandese lunch: Chipati met daarin een ei en advocado. De bedoeling was om gewoon deze dag niets te doen en bij te komen van de reis, tot dat Michael vroeg of we mee gingen naar een markt wij dachten tja waarom niet. MAAR WOW daar kwam het hoor de cultuurshock (zei de boerentrien > lees wij zijn niks gewend haha).

We wisten niet wat we zagen en ik kan het ook helemaal niet overbrengen: Op nog geen 100 meter van het guesthouse liepen we door kleine straatjes met krotjes gemaakt van golfplaten en een vreemde lucht van verbrand afval. Het was er erg arm, we liepen door een rode hobbelige moddeweg met krotjes, graatmagere koeien in de tuin, kindjes met afgedankte kleding op blote voeten, rond hangend op straat, bedelend. Sommige kindjes liepen ons achterna en wilde dat we een foto maken. Dat hebben we dus ook gedaan > zie de foto's. Na een stukje lopen, stopte er een taxibusje voor ons, iedereen werd erin gepropt ze blijven proppen totdat de mensen eruit puilen haha.

We kwamen op de markt aan maar we mochten helaas geen foto's maken, mensen willen dat niet. Nou wat we daar zagen: kippen die geslacht werden voor onze neus, vissen die ontleed worden, iedereen probeerd met zijn eigen creativiteit iets te verkopen dat kan uitlopen van kettingen maken tot iets van afval om toveren, geiten die los lopen, een grote vuilnisbelt waar kinderen opspelen, rookhuisjes waar de Afrikaanse vrouwen de vis op roken, hele grote vogels die bijna op Vivian haar hoofd belande en ondertussen hoor je: mzungu mzungu (witte/blanke). Ook werden we meegenomen op een vissersbootje om een tochtje te maken over het Victoria Meer. Helaas was het een beetje mistig omdat het geregend had maar wat was het mooi. Ook heel speciaal om te zien hoe de mensen in kleine bootjes aan het vissen zijn. Heel primitief maar zo apart om te zien hoe iedereen probeerd om aan geld te komen. Michael kocht 5 levende spartelende vissen aan een haak (Vivian en ik vonden dat natuurlijk zielig (nu niet meer hoor je weet gewoon dat ze aan hun eten moeten komen). S' avonds lagen Vivian en ik lachend in bed van de zenuwen. Zo ontzettend veel indrukken, je wordt er ook echt moe en melig van. We waren best wel bang geweest. Snachts ben ik ook nog bang geweest, we slapen in een compound (groot hek met prikkeldraad), dus het schrikt eigenlijk al af. Rond 1.00 begonnen alle honden in de wijk heeeel hard te janken, ik dacht wat is dit er wordt ingebroken, alle geluiden vond ik eng. Ach we hebben het overleefd en achteraf denk ik, waarom heb ik me zo druk gemaakt. Gelukkig bieden de oordoppen van Vivian een uitkomst :)

Dag 3: Citytour Kampala

Vandaag kregen we de citytour van Michael door Kampala. Wederom SHOCKING.
Achteraf hebben we het nog in eens goed meegekregen, je loopt echt met verstand op 0 door kampala heen. Ook daar mocht ik geen foto's maken, helaas. We kwamen op een hele grote taxiplaats aan waar echt de (200) taxi's van nog geen 5 cm van elkaar afstaan en wij moesten daar doorheen. De mensen kijken je aan, ze pakken je vast en roepen mzungu. De 100den mensen die door elkaar heen lopen, de lucht van verbrand plastic, varkens, rotte vis. De straatkinderen die tegen een boom aan liggen met flesjes gevuld met kerosine in hun mond, de kleine dunne kindjes die aan het bedelen zijn op de weg, de drukte, de chaos de GRRRRR de alles. Maar het was ook leuk hoor, we zijn naar een Moskee geweest, erg leuk om te zien, wat waren we toch mooi he VIV met onze hoofdoekskes. Haha.
De kinderen mogen trouwens niet bedelen, als de politie het ziet worden ze opgepakt en gaan de gevangenis in. Ook zijn we over een echte groentenmarkt gegaan, waar de Afrikaanse vrouwen in mooie kleurrijke kleding de bonen aan het pellen zijn, de rijst aan het zeven zijn en van alles aan ons (mzungu's lees rijke witte) proberen te verkopen. Wij zouden het andersom in Nederland is moeten roepen daar zijn ze bij ons minder blij mee. Smiddags zijn weergens gaan lunchen waar we typisch afrikaans eten kregen.

Nog een paar losse weetjes: In iedere supermarkt staat een bewaker met een pistool, ze bewaken hier de boel na aanleiding van het incident in Nairobi. Dus dat was in het begin erg beangstigend. Op de straten is ook veel politie te bekennen, ze hoeven er trouwens geen opleiding voor tevolgen. OH JA en wat ook typisch is dat het werk tempo hier eeerg laag ligt, de mensen liggen echt op de gekste plekken te slapen.
Savonds hebben we weer afrikaans gegeten: matoke met warme pindakaas, ik kon niet echt zeggen dat ik het lekker vindt maar ach ja je moet wat en ik vind het erg interessant om gewoon met hun gewoontes mee te doen. Savonds waren Vivivan en ik weer helemaal onder de indruk en ik heb wel eens gedacht: Wat doe ik hier???

Dag 3: Op weg naar Jinja en Babieshome

Vivian en ik stonden vanochtend op met de vraag: Ooke wat gaat de dag ons vandaag brengen en hoe liggen we vanavond in onze bedden: Gestressed of opgelucht haha.
Nou het is een combinatie van beide geworden. Vanochtend om souer time (11.00) werden we opgehaald door een chauffeur van Travel4change en we hebben onderweg weer erg veel gezien. De sloppenwijken op een grote heuvel (daar wonen mensen uit Sudan ze zijn gevlucht voor de oorlog), de mensen in blauwe gewaden die langs de weg eten willen verkopen, de kindjes enz enz. We hebben ook mooie theeplantages, bananenbomen, en een stukje regenwoud gezien. Na 2,5 uur rijden kwamen we aan bij ons huis in Jinja waar we de komende 4 weken verblijven (groot huis, met een hek, prive bewaker, een straaltje koud water en de salamanders die gezellig een kijkje komen nemen.

We werden gelijk meegenomen door Joan naar de mainstreet. We zijn naar een supermarkt geweest en hebben gelunched. Daar zaten de andere vrijwilligers. Oke het moest er toch van komen > met de BODA BODA naar Babieshome, dat zijn soort puchjes wat ze hier gebruiken als vervoermiddel. Vivian en ik gingen met zijn 2tjes op de boda boda en het viel ons reuze mee maar ik ga proberen dit zoveel mogelijk te vermijden.

Eindelijk bij BABIES HOME: eerste indrukken: de aunties (verzorgers) liggen op de grond, de babies lopen in het rond zonder een luier met vieze kleding, ze plassen en poepen waar ze maar willen, 1 kindje had wel 10 vliegen op haar gezich en het huis stonk heel erg naar urine. Ik had dit wel een beetje verwacht, smiddags hebben we met de babies en kindjes gespeeld en geknuffeld. Het zijn echt schatjes maar ik moet nog even kijken hoe ik hier mezelf kan blijven vermaken, ik kan niet op een kleedje blijven zitten. Dus misschien wat activiteiten uitvoeren of met een plan komen. Ook al heeft dat hier schijnbaar weinig zin om dat de Afrikaanse mentaliteit gewoon anders is, je moet je aanpassen.
Het zijn wel schrijnende verhalen van de kindjes maar dat komt nog wel een keer. Ze krijgen trouwens elke dag bijna hetzelfde te eten: fijn gemalen rijst met bonen of een soort van aardappel met bonen, dat prakken ze allemaal met hun handen tot een prutje en dat krijgen ze dan.

Savonds zijn we met een boda boda terug gegaan maar Vivian en ik willen niet meer in het donker over straat gaan dat raden ze ons ook af. Daarom hebben we onze werktijden verzet naar 9.00 tot 16.00. Eenmaal aangekomen waren er 2 andere Nederlandse vrijwilligers, en ook zei vinden het allemaal nog spannend.

Nouuuu, dit was mijn eerste verhaal! Wel erg lang maar deze dagen waren ook wel erg indrukwekkend. Ik liep net over straat en voel me steeds meer op mijn gemak maar het blijft echt een heleeee andere wereld!!

Wat moeten we toch ontzettend blij zijn in Nederland! Maar ook veel mensen hebben het op hun manier het hier goed! Ze zijn blijer met kleine dingen.

Xxxxxxx Carlijn

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Carlijn

Nog 9 nachtjes!

Alowa,

Eindelijk is het dan zover 20 september ga ik voor 7 weken naar Oeganda. Ik ga 4 weken vrijwilligerswerk doen in Jinja bij het project Arise & Shine / Stichting Bulungi. De projecten bestaan uit een weeshuis voor baby's en voor kinderen met een verstandelijke en of lichamelijke beperking. Daarna ga ik nog 3 weken met Sander rondtrekken door Oeganda.

Ondanks dat ik het spannend vind heb ik er ook erg veel zin in! Naar jaren erover te dromen is het eindelijk zover!

Ik probeer regelmatig een verslag te maken, zodat jullie kunnen zien wat ik allemaal aan het doen ben

Groetjes,

Carlijn